Hatice’nin Duası
-Ateş sesleri susmayacak mı?
-Susacak benim güzel kızım, sabırlı olmamız lazım.
-“Baba, insanlar neden böyle yapıyor?” diye sorgu dolu gözleri gözlerime dikildi; sanki tatmin edici bir cevap bekliyordu.
-“Ülkeler arasında bazı sebeplerden ötürü savaşlar olabilir; ama korkmana gerek yok bizim eve gelmezler.” diyerek saçlarını okşadım.
-Bundan nasıl emin olabiliyorsun baba, hala ateş seslerini duyuyoruz.
-Olsun, savaşın asıl noktası çok uzakta devam ediyor kızım.
-Peki, ya gelirlerse, o zaman neler olur?
-Bu soru karşısında biraz sustum, ne cevap vereceğimi bilemedim. “Dua edelim de gelmesinler kızım!” demekten başka aklıma bir şey gelmedi.
-Allaha mı dua edelim?
-“Elbette, Tanrı bizi duyar ve o merhamet sahibidir.” diyerek onda biraz olsun güven yaratmak istedim.
-Eğer merhamet sahibi ise o zaman savaşı sevmez, öyle değil mi baba?
-Öyle tabii, elbette sevmez.
-Peki, neden izin veriyor?
-Neye kızım?
-Tanrı her şeyin sahibi ise ve savaşı sevmiyorsa, neden tüm bunların olmasına izin veriyor?
Yaşı küçük olmasına rağmen derin sorular sorarak beni zor duruma sokuyordu. Hatice’m deniz mavisi gözleriyle bana odaklanmıştı; sanki, sakin görünen bu deniz aslında içindeki fırtınalarını benden gizlemeye çalışıyordu.
-Güzel kızım, Tanrı bize üstünlük vererek bize özgür irade bahşetmiş. Bu yüzden yaptıklarımıza müdahale etmeden bizi izlemekte.
-“Özgür iradeye göre Tanrı bu kötülüklere karışmıyor?” diye biraz düşünerek sordu.
-Evet, Hatice’m, tam da bu yüzden Tanrı müdahale etmiyor.
Ardından Hatice, aramızda olan sohbeti durdurarak dua etme pozisyonuna geldi ve ellerini birleştirdi. Gökyüzüne değil, tam karşıya bakarak Tanrı’sına dua etti. Doğrusu beni asıl etkileyen kızımın duası oldu. Avuçlarını birleştirerek ettiği duası uzun sürmedi; fakat çok etkileyiciydi. Duada seslendirdiği cümleler tam olarak bu şekildeydi :
-Güzel Allah’ım, sen her şeye kâdirsin. Bizi özgür irade ile yücelttin, babamdan bunu öğrendim. Fakat Tanrı’m, biz özgürlüğün kıymetini bilmiyoruz. Bu yüzden bizden; yani insanlardan özgür iradeyi geri al. Özgür olamasak da hiç değilse mutlu, huzurlu ve barış içinde yaşarız; çünkü bu şekilde yaşayamıyoruz bizler!
