KARDEŞ İÇİN İKİ ŞİİR
I
VEYSEL USTA
-İyi insanların hatıraları, uzundur hayatlarından.-
Dağıla dağıla toplanan yaşamak için
ödedi diyetini çaresizliğin
bir ardıç tohumu gibi yücede
yakınmasız, yalçın, direngen.
Nice yoldan döndü, nice yolaktan
kimdi bekleyen, neydi aradığı
kavgalar gürültüler, kanlar revanlar
geçim meçim, iş güç, hesap kitap.
Onu al oraya koy, bunu al gövert, yenile
sokaklar tuzak, ev dersen yırtıcı av
nedenler buldu kendine, çetrefil düşünceler
çapaklı düşler, karşı durulamaz çatışmalar.
Boza yapa öğrendi her şeyi,
çalı çırpı güzelliğinde bir çocuk
onardı da dağı taşı, düzleyemedi kendini
dünya daha sessiz, ölümse tezcanlı şimdi.
II
VEYSEL’LE SON SÖYLEŞİ
Abi, bu dünya bir daha var mı, diye sorsaydın
git, gel, dinlen biraz derdim de
bilmem yeter miydi gücüm söylemeye ah kardeş!
Vardın işte o dönülmez ülkeye.
Körpe söğüt dalı gibi üstümüzde bir gölge
ya da kışta, kıranda bel vermiş bir kara asma
bekleyecek bizi de günü gelince.
