Kısır Döngü Kırılmakta
Gidişler, gelişlerdir çoğu zaman. Ölümler, başlangıç; karanlıklar da aydınlıklardır. Korkma, yürü adım adım kanayan bileklerinden akan sıvıyla kaplı, kaygan zemin üzerinde sonsuzluğuna! Korkma, çığlık çığlık ritim tutuyor bu şehir, ıslak topuklarından damlayan kana! Ve ilahi misali çınlıyor kulaklarımızda. Asırlardır ısırıla ısırıla kanayan dudaklarımızdan yankılanıyor bu şehir. Bırakıyor insanoğlu kendisini sonsuzluğuna. Kan ve etten oluşmuş geçici bedenini arındırıyor insanoğlu tarihler boyu aşınmadan durmuş, bütün ruhların birbirine karıştığı bu kan nehrinde. Bir insan daha açıyor kanatlarını, fark ediyor asırlardır kandırıldığını. Kanıyor kendisine, kana kana içiyor varlığını. Karışıyor ruhundan akan yaşlara ve uzanıyor sonsuzluğuna. Bir insan daha karşı duruyor çırılçıplak özgürlüğünden akan bütün iltihaplı yaralarına. Kaosun hüküm sürdüğü bu dünya kadar büyük, cehennem kadar sefil şehirde uyandırılıyor insanlar; insan teninden yapılmış davulların verdiği tiz çığlık sesleriyle. Kanıyor kulakları tarihler boyu çekilen acılara. Zorla dinletiyor yüzyıllardır hüküm süren acılar kendilerini insanlara. Ve “insan” olanlar anlıyor, fark ediyor ve bırakıyor kanatlarını tutan her ne varsa. Bir zamanlar viran olan bu şehir uyanıyor artık. Korkma !
Yürümekteyim
Karanlık, daracık sokaklar,
İçinde kaybolmuş anılar.
Sisli bir akşam;
Ve uğultulara boğulmuş baykuşlar…
Tarifi belirsiz boşluk…
Yürümekteyim, düşünmeden
Gitmekteyim, bilmeden
Yolun sonunu görmeden…
Neredesiniz umut veren yıldızlar?
Neredesin, neredesin yolumu aydınlatan dolunay?
İşte şimdi, tam da şu an yürümekteyim.
Yağan yağmura aldırmadan, melodileri duymadan…
Hisler;
Kaybolmuş düşlerimde,
Gölgem;
Terk etmiş bedenimi.
Zihnim;
Dağıtmış düşüncelerimi.
Artık üşümüyor düşlerimdeki çocuk,
Uçmuyor uçurtması artık semada,
Ve ağlamıyor dizleri kanayınca.
Yürümekteyim, sadece yürümekte.
Bazen bir hiçliğe,
Bazense bir keşfe,
Ya da belki geçmiş günlere…
Bilmeden, yolun sonunu görmeden,
Yürümekteyim, sadece yürümekte.
