MEHMET EMİN TURGUT/ Söyleyemedik

Ne zor zamanlardı öyle,

Düşünsene seninle,

Aynı mahalle de,

Aynı sokakta,

Dört sıra arayla,

Damları birbirine bitişik,

Sırt sırta sıralanmış

Evlerde büyüdük .

Aynı sokak satıcısının,

Sesiyle uyandık güne,

Lâkin bir kez olsun,

Günaydın diyemeden birbirimize,

Aynı havayı soluduk,

Sokağın tek çeşmesinin,

Suyunu içtik senelerce .

Hacı’nın fırından ekmek ,

Hasan Efendi’nin bakkalından

Zeytin, peynir  akide şekeri aldık.

Öylesine utangaçtık ki

Birbirimizin yüzüne  doyasıya bakmadık,

Fısıltı olsa bile,

Bir tek sözcük ,

Söyleyemedik birbirimize .

Farklı sınıflarda olsak da,

Bildik yollardan geçerek,

Aynı okullara gittik seninle,

Kim bilir kaç kez karşılaştık,

Kantinde , bahçede, kütüphanede,

Öylesine çekingendik ki

Tek bir söz bile,

Söylemeyemedik birbirimize.

Olacak ya!

Okul korosuna seçildik,

Aynı şarkıları , türküleri ,

Söyledik birlikte,

Neredeyse yapışık şekilde ,

Durduk yan yana,

Tek bir sözcük bile,

Söyleyemedik birbirimize.

Şehrin muhtelif yerlerinde,

Çok kere karşılaştık seninle ,

Acıyla baktık birbirimizin,

Hüzün dolu gözlerine,

Derin iç çekişlerimiz de oldu,

Gülümsemelerimiz de,

Lal oldu dilimiz, kısıldı sesimiz,

Birbirimize bir sözcük ,

Olsun söylemedik.

Fütursuzca akrebi kovaladı yelkovan,

Rüzgar gibi uçup gitti zaman,

Derken lise, yüksekokul, üniversite ,

Bir cevap olamadık beklentilere ,

Kaderimize boyun eğip,

Bir tek sözcük bile,

Söyleyemeden birbirimize,

Hiç açığa çıkmamış,

Bir aşk hikayesi bıraktık geriye .