ÜMİT ARAS DAĞLI/KIRGIN TEBER

KIRGIN TEBER

-Bozulmuş bir yemin gibi

mahcup ve tılsımsızım-

Şehre ay indi.

Işığını kanamış,

sonsuz yaralı.

Bunca uzun bakınca

dağ göğsünde elbet bir oyuk

bağışlarmış.

Ordan konuşuyorum

ve diyorum ki sana:

Hiç kucaklanmamış sesimi

burda biledim,

burda öptüm titreyen boynunu

bütün sözcüklerin.

Sesimin keskisiyle

sözün kanını

kattım sulara.

Ağzımda yanık bir ağaç acılığı,

Alnımda eksik bir cümlenin

ağrısı var.

Söz kanı,

ağaç külü

ve kanayan

ay ışığı kardım.

Banıp kırgın bir teber’i

uzatıyorum göğe.

Şahidimsin

ey hakkıyla çatlayan nar!

Acemi bir anne

sütüyle yıkanmış

bu gözlerimle

ellerini arıyorum Allah’ın.

Çünkü alnımda

eksik bir cümlenin ağrısı var.